9.000.000 fietsen in Beijing

Of Peking, zo u wilt, ze zijn hier ook niet erg consistent. Maar ik heb wat inhaalwerk te doen en zal dus maar beginnen met mijn laatste dag Ulaanbaatar.

Ulaanbaatar is een ontiegelijk lelijke stad. Een combinatie van Stalin flats, leegstaande of half-afgebouwde moderne flats en dan hier en daar opeens een heel modern, of juist een heel oud gebouw tussendoor. Het was nogal een miezerige dag, maar na alle hitte van de afgelopen tijd was dat eigenlijk wel lekker. Ik loop wel voor lul in m'n knalgele poncho, maar goed. Allereerst ben ik naar een tempel bovenin de stad gelopen. Een oud, en niet erg goed onderhouden complex met een paar honderd toeristen en een paar honderd boeddhistische monniken. Vervolgens naar het enige echte Mongolian Dino Museum, waar het mongoolse neefje van de T-rex te vinden was: De Tarbosaurus rex. Het was maar een klein museumpje, maar het is wel interessant om te weten dat het allemaal uit de buurt komt. 

Mijn volgende stop was het Natural History Museum, maar het gebouw was leeg en vervallen. Ik hoorde later dat het verhuist is, maar ik had geen tijd meer om uit te vinden waarheen. Dan maar door naar het National History Museum, waar ik vooral voor de klederdracht graag even heen wou. Maar ik ben nog geen minuut binnen, of ik zie op mijn telefoon dat de Mongoolse Nederlanders uit het park me voor de lunch hebben uitgenodigd. In krom Engels kunnen regelen dat ik later terug mocht komen met mijn al gescheurde kaartje en snel naar het restaurant gehold. Was gezellig, al heb ik nu wel weer even genoeg Nederlanders gezien. Ik kreeg van hen nog wel de tip om die avond naar een traditionele Mongoolse muziek en dans voorstelling te gaan. Dit kwam precies mooi uit nadat ik in het museum was geweest.

De voorstelling was zeker een hoogtepunt tot nu toe. Ik wist dat mongools keelzingen bestond, maar het is bizar om iemand in het echt 2 tonen tegelijk te horen zingen. De muziek acts waren fantastisch (en veel vriendelijker voor westerse oren dan Chinese muziek), de dans was fantastisch en op het eind speelde een volledig symfonie orkest op traditioneel mongoolse instrumenten een aantal mooie stukken. Alleen hun slotact: een renditie van We are the Champions en De Radetzki Mars vond ik niet zo nodig (en al die Aziaten maar meeklappen, twas net het vrijthof).

In de trein naar Beijing was het een heuse reünie met de Nederlanders en Britse uit de trein van Moskou. Dat viel ook wel te verwachten, want de trein naar Beijing gaat niet zo vaak, maar het was toch wel grappig om weer met z'n allen in dezelfde wagon te zitten. Ik was kapot en heb eigenlijk de hele reis geslapen (en daardoor helaas de Gobiwoestijn gemist), maar was wel op tijd wakker om het mooiste deel van de treinreis (de laatste paar uur voor Beijing) te kunnen bekijken. 

Mijn eerste anderhalve dag in Beijing waren een hel. Zoooooooooooooveeeeeel mensen, en alles is zoooooooooo slecht aangegeven. Ik had absoluut een capitool gids of lonely planet mee moeten nemen, want er valt geen touw aan vast te knopen. Na een uur in rijen (meestal de verkeerde) te hebben doorgebracht had ik eindelijk een kaartje voor de metro. Gelukkig is de metro wel goed te navigeren en mijn hotel bleek minder ver lopen van de halte dan ik had gevreesd. Het hotel staat in een eng steegje, maar wel dichtbij Ti'anmen plein en een heleboel andere interessante dingen. Ik heb nog nooit zo'n gehorige kamer gehad, maar het personeel is vreselijk behulpzaam. 

Op dag 1 ging ik naar de verboden stad. Die naam bleek goed gekozen, want het bleek dat er alleen kaartjes te krijgen zijn via een Chinese website (en onthoud, geen google translate hier). De rij voor het nationaal museum van China was me te lang en toen ik na een siesta besloot naar de Peking opera te gaan (daily show 6.30!) bleek ik de wandeling voor niks te hebben gemaakt want 'tuesday, opera tuesday'. Vanochtend stond ik vroeg op om mijn tweede historische dode te bekijken in het mausoleum van Mao, maar dit werd een re-run van de avond ervoor. 'september, open september'. Ik hoef er vast niet bij te zeggen dat dit niet overeenkomt met de spaarzame hoeveel informatie die ik gevonden had op yahoo.com (want nope ook geen google). Inmiddels flink chagrijnig ben ik terug naar het hotel gegaan.

Vanaf lunchtijd leken dingen beter te gaan. Een aardig meisje aan de balie hier heeft een kaartje voor me geregeld om morgen naar de verboden stad te gaan en in de middag heb ik zelf succesvol de weg naar en in het zomerpaleis gevonden. Dit was heel mooi, al was het moeilijk foto's maken door de felle zon+wolken combinatie. Het kostte me wel moeite om me in mijn al-chagrijnige staat niet vreselijk te ergeren aan alle paraplu's en selfie-sticks die ik in mijn oog heb gekregen, de vette vlekken op mijn camera van alle kinderhoofdjes die ertegenaan hebben gebeukt, de vele kinderwagens die ik tegen mijn hielen heb gehad en het algemene te-veel-mensen-te-dichtbij-ga-weg-waarom-ga-je-in-vredesnaam-nu-daar-recht-voor-me-stilstaan gehalte. 

Al met al durf ik te stellen dat Beijing niet mijn stad is. Er zijn hier prachtige dingen te zien, maar het is me echt VEELS te druk. Ik hou mijn hart vast voor mijn bezoek aan de verboden stad morgen en de chinese muur overmorgen, want er is geen enkele garantie dat de info die ik heb recent of correct is. Nu ben ik moe, dus mijn foto's ga ik morgen uploaden!