Zeehonden en een bunzing

Nou dat was me het treinritje wel! 4 nachten tussen Moskou en Irkutsk en vervolgens nog een (hobbelige) busrit naar het Baikal dorp Listvyanka. Ik had me vertelt in mijn vorige blog en kwam dus gisteren aan na een aantal heel relaxte dagen in de trein. Ik heb een paar boeken gelezen, ik heb met een paar Nederlanders gekaart, ik heb met een Engelse dame gebept en ik heb heel veel berkenbomen gezien. Afgezien van het niet kunnen douchen was het prima te doen. 

We hadden erg jolige Provodniks (conducteurs) die elke dag het vloerkleed kwamen dweilen (?) en elke kans aangrepen om je een pen of ander onbenullig souvenirtje te laten kopen. Het is bizar om een trein uit te lopen waar AL je spullen in liggen om even je benen te strekken op een perron, maar gelukkig reed de trein tot op de minuut nauwkeurig volgens schema en dus was ik altijd op tijd weer binnen. Mijn coupe was Hollander vrij (er zaten er naast mij welgeteld nog 6 in hetzelfde treinstel) en werd bevolkt door een continue wisselende parade Russen en Russinnen. De meeste spreken geen woord Engels en negeren je compleet (tenzij je hun kinderen snoep geeft ontdekte ik al snel), maar als ze een paar woordjes spreken dan zijn ze ook moeilijk weer stil te krijgen. Het stinkt wel in die treinen, elke keer als ik een raam open deed, deed iemand anders het weer dicht en maar gerookte vis vreten met z'n allen. Maar ik had nog geluk, het Engelse meisje had een niet zindelijke puppy in haar coupe, dus daar stonk het nog veel erger.

En dan stap je uit, vind je de knakker met je achternaam op een bordje en hobbel je met een busje naar de nederzetting Listvyanka. De weg gaat hier op en neer als een achtbaan en zo rijden ze dan dus ook maar, al bellend. Maar eerlijk is eerlijk. Ik heb vandaag twee uur langs een weg gelopen, ze zijn wel allemaal zo netjes om niet dwars door grote plassen te rijden als je er naast loopt. 

Het uitzicht vanuit mijn hostel is prachtig op het meer vanaf een aardige hoogte. Die hoogte maakt het wel een behoorlijke klim om er te komen, maar gelukkig werd mijn koffer door de eerder genoemde knakker omhoog gehesen. Het dorpje zelf is doodsaai. Wat eettentjes, wat souvenirwinkeltjes en 200 hokjes die beweren de toeristen informatiebalie te zijn. Ik was eigenlijk van plan een ferry te nemen naar een mooi gebied op het meer, maar het was vandaag nogal stormachtig. In plaats daarvan heb ik de 5 km naar het Baikal museum gewandeld, met aan de ene kant het meer en aan de andere kant de bergen (en een snelweg). Het museum bleek klein, niet in Engels te geloven en in het bezit te zijn van de twee armtierigste (levende) zeehonden die ik ooit gezien heb. Ernaast lag een parkje met een wandelpad door het bos, hier heb ik nog maar wat rondgedrenteld voordat ik weer terug naar Listvyanka ben gewandeld. Pas toen het in de avond een beetje op begon te klaren viel het me op dat je heeeeeel in de verte de overkant van het meer kan zien, en da's dan over het smalle deel. Al met al is het natuurschoon hier dus de moeite waard, jammer van het weer, maar dat is het dan ook wel . 

Voordat ik weer terug naar het hotel klom ben ik nog even in het haventje gaan zitten waar ik OF een wilde bunzing OF een ontsnapte fret heb weten te fotograferen en nu zit ik lekker warm binnen om even op te drogen, voordat ik wat te eten ga zoeken. 

Morgen heb ik een middagje in Irkutsk en vertrek dan in de avond met de trein naar UlaanBatar in Mongolie. Dit duurt wederom 2 nachten en omdat ik direct daarna doorga naar het Terelj park waar ik 2 nachten in een Ger tent slaap, gaat het weer even duren voordat ik in de buurt van WIFI ben. Ik hoop dat het me lukt om wat foto's te uploaden nu, maar ik heb weinig vertrouwen in de WIFI van dit hotel. 

Tot over een paar dagen maar weer!