We are the exception!

Ik weet niet bijzonder veel van de Mongolen, alleen dat volgens de youtube serie Crash Course History de Mongolen altijd en overal de uitzondering weten te zijn. Er zijn weinig volken die zulke enorme lappen land (tot ver in Europa blijkbaar) hebben weten te veroveren en waar het Byzantijnse rijk, Hitler, Napoleon en vele anderen gefaald hebben stukken Rusland in te nemen in de winter slaagden deze nomaden te paard wel. 

Maar ik loop de op de zaken vooruit. 

Ik merkte in mijn laatste dag Listvyanka dat ik best wel een jetlag had. Ik had de hele nacht honger, maar kreeg overdag niets weg en het was verdomde lastig om gewoon een fles water te kopen in het (nu de zon eindelijk scheen) hyper-toeristische gat. Ik heb dus lekker uitgeslapen, even op de markt gekeken hoe puppy's en schildpadjes werden verhandeld en een boekje gelezen totdat mijn busje kwam. Wederom werd ik begeleid door een erg aardige jonge Rus die me van alles over Litsvyanka, het meer en Irkutsk kon vertellen. Op het station heeft hij mijn tassen in bewaring gegeven en me vervolgens afgezet in Irkutsk om daar nog even rond te kijken. Er waren een paar mooie kerken (met welgeteld 7 verschillende bruidsentourages en fotografen op het grasveld), maar ik ben blij dat ik hier niet nog een extra nacht had geboekt. Na een uurtje ben ik naar het station gegaan met de bus (kostte 15 roebel, ongeveer 20 cent) waar ik in de restauratie ben gaan zitten. Ik had wederom geen honger, maar wel een excuus nodig om daar te zitten dus ik heb een puntje pizza besteld. Ik zat wat weg te dommelen met de (oneetbare) pizza nog op tafel en toen ik opkeek zat er opeens een oude man tegenover me vrolijk van mijn pizza te genieten. Ik kreeg een tandeloze glimlach en een leeg bord terug waarop hij zonder een woord gezegd te hebben weer wegliep. 

Vervolgens zat ik weer 2 nachten in de trein naar Mongolie. Geen Nederlanders deze keer, maar wel een Canadees, Ierse en Engelsman in mijn 'kamer'. Zowel de Canadees als het Britse echtpaar hadden hun baan opgezegd en waren sinds een paar weken bezig aan een reis zonder duidelijk eindpunt. 15 maanden, 2 jaar, Japan, Laos, Thailand, India, jaloersmakend, maar ja. Ik werk nog maar 2 jaar, het is voor mij nog een beetje vroeg om met sabbatical te gaan. De grens was vrij vervelend, 6 uur in de brandende hitte op een station, maar ik heb hier wel mijn overgebleven roebels voor de behoorlijk waardeloze mongoolse Turgik in kunnen wisselen.

Met 100.000 tugrik op zak (een paar tientjes) kwam ik zondag ochtend aan in Ulaanbaatar. Hier stond niemand met een naambordje, maar er kwam wel iemand met een telefoon naar me toe. Hierop stond Eline H. Voordat ik kon protesteren kreeg ik de telefoon in mijn handen geduwd en hoorde ik aan de andere kant van de lijn de woorden: Ja hallo, met Bert. Is dit Eline? Ik kreeg geen tijd om hem te verbeteren maar kreeg meteen ingewikkelde instructies. Hij had zelf geen tijd om me op te halen, dus ik moest met de man met de telefoon mee tot de rand van Ulaanbaatar en dan moest ik een paar bruggetjes over en dan kwam zijn buurman me wel ophalen. En Oh ja, wil je koffie of thee? "Eh, thee zou wel lekker zijn" antwoorde ik maar. De man met de telefoon kreeg instructies in het mongools, ik kreeg een kop thee en 10 minuten later zaten we in de auto. De man sprak een paar woordjes en Engels en deed erg zijn best om me over alle dingen onderweg te vertellen. Zo reed hij een stukje om om me de 'turtle rock' te laten zien. Zo'n anderhalf uur later stappen we uit, gooit hij mijn koffer over zijn schouder en klauterden we over 3 bruggetjes en 1 boomstam totdat we  aan de rand van een rivier in de blubber stonden. Wederom niet veel later zat ik in een jeep met de 80 jarige buurman van Bert, die er geen gras over liet groeien en al slippend en schuivend door blubber en riviertjes tussen de bomen door sjeesde. En toen stond ik met mn koffer in een veld in een ongelofelijk mooie uitgestrekte vallei, waar paarden, koeien, geiten en Yaks ongestoord en onbeheerd rondtrekken. De half-mongoolse dochter van Bert wees me mijn Ger en de twee daarop volgende dagen heb ik ontzettend genoten van de waanzinnig mooie plek waar ik beland was. 

Ik heb een aantal wandelingen ondernomen vanaf de tent, de heuvel op en in het bos, en ik heb een prachtige tocht gemaakt op een paard (ik krijg nog bewijs toegestuurd van een andere Nederlandse). S nachts heb ik naar de Perseiden gekeken en zelfs foto's van de melkweg weten te maken. Ik was gewaarschuwd dat het vreselijk koud zou zijn, maar ik heb nergens last van gehad. Nou ja, behalve dan van de bejaarde (en enorme) hond die vannacht opeens mijn tent binnen wist te breken, dat was wel even schikken, maar het was een lieve lobbes die rustig weer naar buiten liep toen ik het deurtje open deed. Helemaal authentiek was de ervaring niet, want Bert en zijn Mongoolse vrouw koken op verzoek Hollandse pot. Mijn systeem is dan ook grondig gereset dankzij een bord spinazie-gehaktbal-piepers, tosties en de tweede avond een lekker biefstukje. Dit met dank aan twee Nederlanders die in Ulaanbaatar wonen en gevraagd hadden om Hollandse kost.

En nu zit ik in een hotel in Ulaanbaator. Ik heb genoten van een warme douche en van internet en van het feit dat deze hotelkamer bizar groot en sjiek is. De stad zelf is niet erg mooi, maar er zijn wel een paar musea waar ik morgen naar op pad kan en dan stap ik overmorgen alweer op de laatste trein van deze reis: Beijing!