Santaaaa lucia, wat beeeen je mooooi,

Gek genoeg geen een zingende gondelier gezien vandaag. Gondels genoeg, maar meestel met twee dikke Amerikanen erin en een chagerijnige kop aan het roer. Of misschien ben ik gewoon te pessimistisch en zie ik de romantiek niet die toch overduidelijk in het uitschelden van het overige volk op het water zit. Ik ben dol op Italië. Vorig jaar op vakantie vond ik het fantastisch, en nu weer, want qua schoonheid was Venetië de overtreffende trap van Verona, maar ik zou hier nooit willen wonen. Wat een klerelijers zijn die Italianen zeg. Zit je net even gelukkig te wezen op een terras, dat je speciaal had uitgezocht omdat er met koeienletters op het menu staat: no coperto. Heerlijk te genieten van het uitzicht komt een ober je humeur verpesten met een rekening met 21% servicekosten (?). En maar schelden als je er vriendelijk naar vraagt. Al schijnt het zo te zijn dat wij Nederlanders het Italiaanse temperament gewoon niet snappen. Als twee Italianen een hele normale discussie hebben, klinkt het voor ons alsof ze elk moment kunnen beginnen met schieten. Maar Venetie is prachtig. Ik besloot alles lopend te doen, maar achteraf was een kaartje voor de waterbus toch handiger geweest, dan had ik meer kunnen zien. Er zijn namelijk, logisch natuurlijk, geen grote wegen. Alleen water en steegjes. Om ergens te komen heb je dus een boot nodig of moet je noodgedwongen eindeloos door steegjes dwalen om je bestemming te bereiken. Bovendien is de bewegwijzering ook niet al te behulpzaam met borden die meerdere kant op wijzen, of je een steeg insturen, dan de steeg weer uit en dan pas de goede kant op. Ik kan Venetië dus met name aanraden aan gezinnen met kinderen, die hebben een top tijd met het spelletje: zoek het san Marco plein. Maar de padvinder in mij leeft nog (een heel klein beetje) dus ik heb het gevonden, en belangrijker: de weg terug naar het station. Ook de rialtobrug heb ik op de foto weten te zetten alsmede een aantal o zo typische gondeliers. Helaas had ik toen geen tijd meer en moest ik terug naar de trein. De overige toeristische trekpleisters heb ik dus ook voor een volgende keer moeten bewaren. Het lijkt misschien een beetje overdreven  6 uur treinreizen voor 3 uur in een stad, maar Venetië was het waard. En het is natuurlijk ook een beetje mijn eigen stomme schuld dat ik vanochtend door mijn wekker heen geslapen ben en dus een trein later had dan gepland. De schuld wil ik graag geven aan de familie mug in het hostel die me in de afgelopen drie dagen een bloedarmoede hebben gezopen. Tis lang geleden dat ik zo blij was dat ik azaron had. Maar goed, morgen gaat de reis weer verder, op naar Frankrijk. Ik kom alleen maar dichter bij huis nu en ook de tijd is aan het vlotten, nog 2.5 week en dan ben ik er alweer. Ook verwacht ik dat na Frankrijk en Spanje mijn uitgestelde zomer definitief voorbij is, al heb ik begrepen dat jullie in Nederland de warmste 22 oktober ooit hebben gehad!