Time flies...

...When your having fun. Maar ja er moeten lessen voorbereid en instrumenten bespeeld worden. En dus is dit alweer het laatste verslag van deze vakantie, maar wel een met een paar superfoto's ^^.

Hoewel ik in eerste instantie niet zo goed wist wat te doen in Boston heb ik me uiteindelijk toch prima vermaakt. Niet zozeer in Boston, ik heb wat door de stad gewandeld, maar meer ook niet. In plaats daarvan heb ik twee dingen gedaan die hoog op mijn wil-ik-doen lijstje stonden.

Salem

Na lekker lang uitgeslapen te hebben ben ik Boston al meteen weer ontvlucht. Ik ben op de trein gesprongen (want ik heb nog niet genoeg treinen gezien hier) en ben naar het nabijgelegen dorpje Salem gegaan. Daar ik het verhaal achter de heksenjacht van Salem niet erg goed kende was dit deels om dit gat in mijn geschiedkundige achtergrondkennis op te vullen, maar als ik heel eerlijk ben toch vooral om de voormalig Gothic in mij tevreden te stellen. Het dorpje is mooi en pittoreske, maar zoals te verwachten viel ongeveer zo toeristisch als  de Zaanse Schans. Verklede acteurs arresteren elkaar op straat op verdenking van hekserij en zo'n beetje elk interessant gebouw is omgetoverd in een tourist trap. Ik heb me tot 2 van deze 'musea' laten verleiden en was in beide gevallen teleurgesteld. Het 'stadsmuseum' is een verzameling spandoeken met historische informatie en een paar replica's van schoenen en een badpak (?). Interessant, maar die informatie staat ook op wikipedia. Het 'Salem Witch museum' is een wassen beelden museum met een 'gedramatiseerd hoorspel'. Wederom best interessant, maar ik had liever gewoon de informatie gehoord zonder de poppenkast. Alle overige musea leken me nog veel erger (het filmmonster museum, frankensteins huis, etc.) en dus heb ik vooral een beetje rondgedwaald. Het verhaal an sich; 20 doden te wijten aan massahysterie veroorzaakt door een stel puberale meisjes, maakte wel indruk op me. Dit is zeker een onderwerp waar ik me eens wat beter over in ga lezen.

Whale watching

Ik weet het, ik weet het. Lekker de toerist uithangen. Maar om mijn laatste dag heb ik besloten mezelf te trakteren op iets duurs, maar spectaculairs. Iets wat ik in Europa niet zo snel ga zien. Walvissen! En dus ben ik vanmiddag op de boot gestapt voor een 4 uur durende tocht over de Atlantische oceaan, op zoek naar dit zeezoogdier van bus-formaat. Het was sowieso weer super warm weer, dus alleen al de straffe zeebries was erg aangenaam, maar OH mijn god, wat was het vet toen we eenmaal bij het reservaat waren aangekomen. Dit is een stuk zee waar de walvissen komen om te eten. Er mag niet gevist worden en de enige boten die er komen zijn whale watch catamarans en plezier-jachtjes die de walvissen komen bekijken. Er zitten een aantal soorten, maar alle dieren die ik heb gezien waren bultruggen. Het op 1 na grootste dier op aarde. Daar ik geen zoomlens heb meegenomen heb ik een beetje moeten fotoshoppen voor de foto's, maar in het echt was het super indrukwekkend. De dieren braken met hun kop door het wateroppervlak bij het nemen van een grote hap vis en zwommen voor en langs ons. Er dook er zelfs een onder de boot door terwijl hij ons een douche gaf met zijn spuitgat. 

Freedom trail

En uiteindelijk, om toch te kunnen zeggen dat ik iets Bostoniaans heb gedaan, heb ik een deel van de 'freedom trail' gelopen. Dit is een route door de stad  langs gebouwen en plekken die belangrijk waren tijdens de onafhankelijkheidsoorlog. Het is grappig om te zien hoe deze oude gebouwen afsteken tegen de modernere gebouwen die eromheen gebouwd zijn. Ik was van plan het pad uit te lopen helemaal naar de USS Constitution, een schip uit dezelfde periode, maar het werd me halverwege toch weer te warm. Daar vliegen met een zonnesteek me geen goed idee leek heb ik het er daar maar bij gelaten.  

En nu is mijn koffer half gepakt, en ga ik voorlopig voor de laatste keer naar bed in Amerika. Ik kan echt niet geloven dat het nog maar 3 weken geleden is dat we hier aankwamen en dat het nog maar anderhalve week geleden is dat Marc naar Chicago vertrok. Maar goed, ik zal blij zijn mijn katjes weer te knuffelen, Nederlandse kaas te eten, te kunnen drummen en over een klein weekje Marc weer te zien. Het reizen kost me twee volle dagen met dank aan het tijdsverschil en een stupide lange overstap op Frankfurt, maar hoe groot mijn hekel aan vliegen ook is; het is het weer honderd procent waard geweest.