Wollen wir an diesen Produktionen der herrlichsten Geister teilnehmen, so mussen wir Orientaliseren

Goethe volgens een bordje in het Museum van wetenschap in de Islam.

Wat een nacht. Normaal gaat er een rechtstreekse trein van Boekarest naar Istanbul, maar wegens werkzaamheden zou ik het laatste stukje met de bus doen. Dit wist ik al ruim van te voren. Ik wist ook dat ik zo’n 12 uur in mijn couchette had voordat ik over zou moeten stappen. Nou niet dus. Na een uur of vijf, net toen ik wou gaan slapen, werd ik door de conducteur de trein uit gegooid. Hij sprak geen Engels dus wees naar het station: “auto auto!” Ik nam aan dat ik met een bus verder moest. In dit soort situaties is het fijn om achter een kudde toeristen aan te kunnen schuifelen, maar die waren er niet. Een hele grote Turks-Duitse familie, dat was alles. Enfin, voor het station staan 3 bussen, allemaal met een bordje. Ik moest naar Kapikule, maar helaas de bordjes waren onontcijferbaar  en in het Bulgaars. Daar kan je helemaal niets van maken, het is net Russisch. Een half uur lang bij elke bus gevraagd: “Kapikule?” Gelukkig werd ik gered door een wel Engels pratende conducteur die ook op de bus stond te wachten. Hij vertelde me dat ik naar Dimitrova met de bus moest, dan weer met de trein en dan vanaf Kapikule dus met die bus die ik al wist. Ik bedankte hem hartelijk en ben hem in een bus die een kwartiertje later kwam gevolgd. Vijf uur later, Dimitrova, niet om over naar huis te schrijven. Ik was heeeeel erg bang dat ik de bus naar Istanbul nooit meer zou halen en dus de nacht op een station door zou moeten brengen, maar het bleek dat de bus sneller was dan de trein geweest zou zijn. We moesten een uur wachten, maar de trein vertrok slechts een kwartier later dan hij anders gedaan zou hebben. In deze trein een enorm strenge grenscontrole, ik moest zelfs opstaan zodat hij kon kijken of ik nergens op zat. In Kapikule heb ik moeten rennen als een gek, ik moest daar een visa aanvragen en daar ik zo’n beetje de enige toerist was verwachte ik niet dat de bus op me zou wachten. Bagage onderin zo’n tourbus (hoe hard ik ook protesteerde) nog drie uur rammelen en om 6 uur ‘sochtends: Istanbul. Geen oog dichtgedaan, nog niets open en geen enkele manier om het hostel te vinden tot half 10. Een tijdje naar een hele domme hond en een hele kwade kat zitten kijken, langs het water gelopen en uiteindelijk dus naar het hostel. Het valt gelukkig allemaal mee hier, ik ga maar niet ’s avonds laat naar buiten, maar zelfs in de grote Bazaar waren ze hooguit irritant, terwijl verkopers in Roemenie echt agressief waren. Ook een verbetering: zwerfkatten in plaats van zwerfhonden. Ik ben vandaag naar het museum van wetenschap in de Islam geweest (algebra, optica, sterrenkunde, geneeskunde, etc.) ik kon stiekem de blauwe moskee en het Tokapi al zien liggen, maar ik heb er geen foto’s van gemaakt, dat ga ik morgen doen. Na een bezoek aan de grote bazaar (wat me alles meeviel, zeker als je je bedenkt dat ik kleine ruimtes met veel mensen verfoei) ben ik weer terug naar het hostel gegaan. Een nacht zonder slaap is slopend, dus ik heb net wat uurtjes een uiltje geknapt. Ik wil eigenlijk nog even ergens wat te eten halen, maar het is al donker, dus ik moet nog even kijken of ik me buiten waag. Dan kruip ik er weer in want ik heb morgen veel te doen, onder andere de bus regelen voor overmorgen.

Tot slot nog wat of the point. Een samenvatting van wat ik zoal tegenkwam toen ik eergisteren op internet op probeerde te zoeken hoe men zich in de orient dient te gedragen.

Regel 1: kijk als vrouw een man nooit in de ogen, hij zal denken dat je hem aantrekkelijk vindt

Regel 2: Glimlach als vrouw nooit naar een man, ook niet uit beleefdheid. Hij zal dit als uitnodiging opvatten.

Regel 3: Als een man avances maakt zeg dan nooit nee. Hij zal denken dat je hard-to-get speelt voor je eer en zal alleen maar geintereseerder raken.

Het moet een speciaal slag mannen zijn hier in Turkije. Zeker aangezien mannen (sorry Marcel) in Nederland doorgaans een bord voor hun kop hebben, geen enkele subtiele hint snappen en pas doorhebben dat je ze leuk vind als je dat op een bord schrijft en ze ermee in hun gezicht slaat. Niet helemaal waar, een nieuwe versiervorm is me laatst tot in detail uitgelegd door Bas (en ik heb me suf gelachen). In de disco wordt alle intelligente conversatie uit dit proces gehaald en is het simpelweg een kwestie van: “Neuken?” “Ja is goed!”

p.s. Er zit een parkiet op mijn stekker (?) de dingen die je zien als je geen fototoestel hebt.